Enkele weken geleden, nadat ik de laatste noot had gezongen tijdens een radio-opname met Cor Bakker, Maarten van de Grinten, Jan Menu en Henk Arts, vroeg Cor: "Kom je ook bij Podium Klassiek zingen?" "Ja, leuk!" antwoordde ik meteen. Even flitste nog door mijn hoofd dat de avond laat er voor tijdens het Go Shortfestival er films van New Rootz zouden worden vertoond, waarvan mijn zoon David de bijbehorende filmmuziek heeft geproduceerd. 'Ben ik dan wel uitgerust genoeg?' 'Ach, dat is nu eenmaal hoe het gaat in deze branche – stil staan of hollen. Dan voel ik tenminste dat ik leef.' Zo voer ik heel wat gesprekken met mezelf.

 

Een paar dagen later belt Cor me op: "Hoi, hoe gaat het met je? Is het een goed moment dat ik bel?" klonk hij relaxed. We maken wat grappen en grollen over de telefoon, want zo gaat dat met Cor. Vervolgens vraagt hij: "Doe je volgende week nog mee?" "Zeker weten," antwoord ik. "Goed," zegt Cor, "dan kleed ik me nu om, want de uitzending begint over een paar minuten." en vlak daarna wordt mijn antwoord in de uitzending vertaald door presentator Floris van Podium Klassiek. “Volgende week gaan we genieten van heerlijke Braziliaanse muziek.”

Een paar dagen later belt Cor weer: "Welke andere muzikanten doen er nog meer mee?" Op zulke momenten denken we altijd aan onze goede vriend bassist Charly Angenois, die ook op mijn cd heeft gespeeld. We missen Charly altijd, maar op zulke momenten worden we extra aan hem herinnerd, want hij hield van Braziliaanse muziek en speelde het onbeschrijflijk lekker.

 

We brainstormen wat, en dan schiet me mijn eerste Braziliaanse schoolbandje te binnen met mijn klasgenoten van het toenmalig Hilversums Conservatorium, Phaedra Kwant en Marcel Sapthu. We hebben elkaar sinds de schoolbanken niet meer gezien, maar zoals ze zeggen, jong geleerd is ehh jong gedaan. Ik bel Phaedra, ze reageert enthousiast en het klinkt meteen vertrouwd. Phaedra verzet zelfs een studiodag voor haar solo cd, wat geweldig is van haar. Marcel neemt niet direct op. Ik probeer het een paar keer en ontdek uiteindelijk dat hij op een festival is. Muziek maken of feesten? Waarschijnlijk beide. Uiteindelijk krijg ik Marcel te pakken en hij reageert ook enthousiast. Cor vindt het een goed idee en geeft het door aan de productie leiding van Podium Klassiek.

 

Zondag 7 april breekt aan. Op dat moment ben ik nog de trotse moeder die heeft genoten van de prachtige filmmuziek van mijn zoon in een volle bioscoopzaal. Maar de moederpet moet af en de zangeressen-pet op De zon schijnt. Ik trek een kleurige, luchtige jurk aan en voilá, ik voel dat het leuk gaat worden. Op naar Amsterdam. Oma en zoon, beiden niet onbekend met de showbusiness, gaan gezellig mee. Aangekomen bij De Hallen Studio's in Amsterdam-West waar Podium Klassiek wordt opgenomen, zie ik Phaedra als eerste. Wat fijn om haar te zien. Even later voegt Marcel zich bij ons en we voelen ons weer als de jonge speelse hondjes met grote dromen van destijds. We halen herinneringen op, over het spieken bij elkaar tijdens muziektheorie proefwerken, de optredens die we samen hebben gedaan, en het eerste optreden over de grens, waarbij we na afloop allemaal een bon achter onze voorruit hadden van de Duitse politie.

 

Cor komt aan lopen, liefdevol, hartelijk en enthousiast als altijd. Hij verwelkomt Phaedra en Marcel en zegt: "Kom, we gaan even de vorm doornemen in een ander zaaltje." De eerste maten spelen we en het is meteen feest. Kunnen we hier niet eeuwig blijven? We zitten er meteen in en het klopt als een bus. Hoe is het mogelijk? Decennia lang niet gezien en Cor ziet Phaedra en Marcel nu pas voor het eerst, maar het swingt meteen als een tiet zoals dat in onberispelijk vakjargon heet. Daarna nog een generale repetitie, en daarna worden we in de watten gelegd met lekker eten, een fijne kleedkamer en visagie. Overal is een productie- of techniekmanager of assistente voor, alles perfect tot in de puntjes geregeld. Chapeau Podium Klassiek.

 

Het is zover. Ik word gevraagd om alvast plaats te nemen op de stoel in het publiek waar mijn naam op staat. Ik zie dat het een vrij in het oog springende plaats is. Ik krijg spontaan een lijstje in mijn hoofd van dingen die ik niet kan doen. Ik kan bijvoorbeeld niet uitgebreid aan mijn neus krabben. Zul je zien dat ik jeuk aan mijn neus krijg. Opeens hoor ik een hele vertrouwde stem achter mij. Ik zie dat mijn zoon en moeder heel toevallig schuin achter mij zijn gezet en hetzelfde lot hebben te ondergaan. En ik hoor ook dat mijn zoon echt jeuk aan zijn neus heeft vanwege hooikoorts. Ook bedenk ik me dat dit de perfecte combinatie van factoren is om onbedaarlijk de slappe lach te krijgen met z'n drietjes. Vraag me niet hoe, maar die aanlokkelijke gedachte heb ik snel weten te onderdrukken.

 

Dan begint het programma en alle muziek is zo adembenemend mooi. Ik vergeet alles op slag. Ik zit op de eerste rang te genieten van nationale en internationale topmuzikanten. Ik was vergeten te vragen wanneer we aan de beurt zijn, maar de tijd vliegt voorbij. Wanneer het strand van Copacabana in beeld wordt gebracht, weet ik dat het bijna zover is. En tegen de tijd dat Cor mij aankondigt, denk ik alleen maar: ik ga lekker spelen met Cor en mijn maatjes van vroeggah. En dat doe ik ook. Ik kijk goed om me heen terwijl ik zing en we muziek maken. Ik wil dit moment niet vergeten. En ach ja, die camera's doen er niet zo toe, en toch ook weer wel. Dubbel? Ja, klopt. Uitleggen? Nee, geen zin in. Het belangrijkste is: ik heb genoten! Genoten van het programma Podium Klassiek, van Cor Bakker, van Phaedra Kwant, van Marcel Sapthu, van geweldige muzikanten, van presentator Floris Kortie, van een super professioneel en vriendelijk productie team, van het publiek , van mijn moeder en mijn zoon in het publiek.

 

Vooral dank aan meesterpianist en lieve vriend Cor Bakker omdat hij er voor zorgt dat onze muzikale paden elkaar telkens opnieuw weer kruisen. Onze samenwerking wordt zeker vervolgd.